Општество

Убавиот збор: СЕНКА

Економија и бизнис | печатено издание | 15 мај 2024г.

• Сподели:

Првин ја запознав нејзината сенка. Би рекол дека случајот нè наведе да се спријателиме. Не знам дали таа ме следеше, но јас секако налетав на неа. Секој ден во исто време, низ полукружниот отвор во долниот дел на ѕидот од дворот, ги гледав нејзините високи потпетици на кои се беше залепила издолжената сенка на нозете. Некогаш носеше тесно здолниште, некогаш ѕвончесто, поретко беше во хеланки или во панталони, но чевлите со високи, црни потпетици беа секогаш тука.

Горниот дел од телото ѝ беше скриен од ѕидот. Немав поим како изгледа оригиналот на оваа моја дводимензионална пријателка. Дали има кратка или долга коса? Големи или мали гради? Светли или црни очи? Не знаев ништо. Сенката ги откриваше само нозете. Но, и тоа беше доволно по неколкумесечните неми, но редовни состаноци да се чувствувам близок со неа. Ги споделувавме тишината и невидливоста. Секој на својата страна од ѕидот. Сами, а сепак заедно. Еден на друг си бевме како Месечината на Земјата, ја покажувавме само едната своја страна, па сепак, ја насетувавме и целината.

Се прашував дали е таа свесна за мене. Мора да беше, иако никогаш не разменивме ниту збор. Можеше да се сокрие, но не го стори тоа. На секоја пауза одбираше да стои баш таму, на истото место наспроти сонцето, додека сенката ѝ се спростираше онаму каде што телото не можеше и се среќаваше со мојата. Нашите сенки си беа повеќе една на друга одошто бевме ние. Сепак, мораа да нè слушаат. Зависеа од нас, како души поврзани со невидливи нишки за земните тела.

Летото беше нашето време. Сонце и топол воздух. Сенки колку сакаш. Во зима беше тажно. Само ги наѕиравме нивните матни контури. Дождот беше нашиот апсолутен пораз. Разделба. Ќе биде ли повторно тука на првиот сончев ден?

Понекогаш силно ја чувствував миризбата на нејзината цигара. Веројатно и таа мојата. Знаев дека го промени брендот. Кој знае зошто. Тоа не се прави често. Пушачите се лојални на еднаш направениот избор. Само принуда може да ги натера на такво нешто. Дали талкаше, се бараше ли сè уште себеси? Се прашував која беше нејзината причина. Што ако е болна? Но, зошто постојано помислувам на најлошото? Можеби сакала да ги остави, но се премислила, па само ги заменила со послаби? Можеби тоа го направила поради мене? Ех, да, баш бев некој гиздав. Си припишував голема важност. Па сепак, го чувствував тоа. Чувствував дека сум ѝ значаен. Зошто инаку би излегувала да пуши во дворот точно во истото време кога и јас? Зошто, ако не поради мене?

Еднаш решив да ја тестирам. Почнав да излегувам половина час порано. На почетокот ја немаше, а потоа сфати. И таа го промени времето. Повторно се појави сенката на високата тенка потпетица на отворот од плочникот од другата страна на ѕидот. Ете ја неа. Оттогаш знаев дека можам да бидам сигурен во неа. Беше само моја.

Фирмата во која работев беше адвокатска канцеларија. Нејзината се занимаваше со трговија. Никогаш не гледав во нивните прозорци кога поминував. Не знам, но некако се плашев дека ќе ја здогледам на прозорецот. Можеби случајно ќе ѕирне кога ќе го кренам погледот. Не би можел тоа да го поднесам. Ако ѝ го видам лицето, за мене ќе биде изгубена. Сè ќе се заврши. А јас не сакав да останам без неа, без таа празнина наместо јасно лице која во долгите бессони ноќи ја полнев со секакви замислени визии. Можностите беа бескрајни. Таа долга, елегантна нога во црна, висока потпетица можеше да патува нагоре кон најубавото лице на светот. Во соништата, тоа беше само мое. Бевме поврзани со нашата неизречена приказна. Со тишината и со чадот од цигарите. И сонцето. Без сонцето ги немаше нашите сенки. Ја немаше нашата таинствена спојка.

Со години нè двоеше долг ѕид кој се протегаше над нашите глави. Да речеме, тоа беше ѕид –ограда што го делеше дворот околу нашите две згради кои излегуваа на две паралелни улици. Улиците се влеваа во две спротивни сообраќајни и комуникациски грла и нè носеа на две спротивни страни на градот. Мене на северната страна, а неа кон јужната. Мојата страна гледаше во планина, нејзината накај реката. Се разликувавме во сè.

А сепак, знаев, си припаѓавме еден на друг.
Едно утро од нејзината страна на ѕидот се појави сенка на дебел ѓон од машки чевел. Некоја грешка, си помислив. Но, аномалијата продолжи. Што треба ова да значи? Каде е таа? До крајот на неделата веќе почнав да полудувам. Каде е сенката на високи потпетици? Што се случило со неа?
На машкиот ѓон му се придружи друг, ист таков. Аномалијата растеше. Шшшш... што прават тие? Разговараат? Зборуваат за некоја свадба. Каква свадба, Бог да чува? На колешка од работа. Се омажила, ја напуштила работата и ќе патува далеку.

Да отпатува?! Зарем е можно тоа? Ќе замине ова попладне со воз, слушнав. Ох, па тоа е страшно.
Во мене се разбуди нешто диво. Не, не смеев тоа да го допуштам. Мора да ја најдам. Да ја задржам. Не смеам да дозволам да ја изгубам.
Отрчав сиот избезумен на главната железничка станица. Возови во сите правци. Вештачка светлина од безброј лампи. Фала Богу, ќе ја препознаам. Почнав да трчам како луд бркајќи ги сенките по перонот. Каде е мојата сенка? Мора да ја најдам. Луѓето ми се тргаа од патот гледајќи ме зачудено. Сигурно мислеа дека сум споулавен. Можеби сум. Но, мора да се обидам. Таа, таа беше целиот мој живот, одеднаш го сфатив тоа многу јасно. Би ја препознал нејзината сенка меѓу илјадници други.

Возот штотуку тргаше од станицата кога здогледав убаво обликувана женска потколеница во чевел со тенка, висока потпетица, која штотуку се искачи по скалите на вагонот. Жената беше затскриена со вратата.
„Не!“, повикав. „Чекај, застани.“

Потпетицата брзо исчезна, а вратата од вагонот со тресок се затвори зад неа и возот тргна. Трчав покрај вагонот и викав. Низ стаклото на прозорецот се гледаше само грбот на некоја жена во сино палто. Еден висок машки лик ја прегрна и ја внесе во купето. Ја губев трката со возот. Сè повеќе ми се измолкнуваше, оставајќи ме далеку зад себе. На крајот сосема исчезна по должината на змијоликата пруга, во ноќта под големиот месечев диск. Каде отиде? Каде ја однесе? Мојата сенка.

Потиштен, ги собрав последните сили и заминав дома. Не знаев што да правам со себе. Најпосле, зедов еден лист хартија и пенкало. „Човекот кој ја загуби сенката“, го напишав насловот. Можеби ќе напишам книга. Можеби, еден ден, таа ќе ја прочита. И тогаш ќе ми се врати. Сигурен сум во тоа. Еден убав ден. Ќе слезе од возот, чекорејќи сигурно и меко, носена на врвот од тенката, висока потпетица. И ќе ме побара. Таму некаде, каде што умираат сенките.